TDC is een programma van Enabel, het Belgisch Ontwikkelingsagentschap.
In 1965 ondertekenden Belgische en Peruviaanse ministers het eerste samenwerkingsakkoord tussen beide landen. Een halve eeuw later is het Belgische Ontwikkelingsagentschap nog steeds actief in het Andesland.
TDC ondersteunt er vijf projecten rond eerlijke en duurzame handel. Ontdek hier het werk van de cacaoboeren, de physalisproducenten, de houtkappers, de weefsters en de mijnwerkers.
Tanzaniaanse imkers en weefsters, koffieboeren en vrouwelijke ambachtslieden uit Uganda: wat hebben deze producenten met elkaar gemeen? Allemaal zijn ze heel gedreven en fier op hun producten, maar ze weten niet welke consumenten er een eerlijke prijs voor willen betalen.
TDC steunt sinds 2010 de vrouwencoöperatie Tighanimine die eerlijke arganolie produceert in het zuiden van Marokko. Deze felbegeerde olie is niet enkel een mirakelingrediënt in cosmeticaproducten, maar ook een smaakgever in de keuken. TDC stuurde een fotojournalist ter plaatse die een blik achter de schermen werpt bij het productieproces en het leven van de werknemers, allemaal Berbervrouwen.
De naam werd lang voor de komst van de beroemde cartoon met de kleine bij gekozen. En niet voor niets: Mayahoning, die verwijst naar een grote pre-Columbiaanse beschaving, was een van de eerste fairtradeproducten die als zodanig in België werden ingevoerd.
Freja Food zag in 2000 het levenslicht. Intussen produceert het bedrijf meer dan 20 soorten biscuitproducten die je kan terugvinden in ruim 300 Belgische natuurvoedingswinkels. Met zijn ambachtelijke koekjes, wafels en cakes slaat Freja Food de brug tussen boeren in Noord en Zuid.
Weinig landen ter wereld kennen een grotere natuurlijke en culturele rijkdom dan Ecuador. Met het kwartet kust, sierra, amazone en Galapagos beschikt het land over vier ecosystemen met een enorme biodiversiteit. Een kwart van de bevolking is inheems met tradities die eeuwen teruggaan. Het groeiende zelfbewustzijn van die indígenas maakt van Ecuador een pionier in de ontwikkeling van communautair toerisme.
Het zijn cijfers om van te duizelen: één gouden ring zorgt voor 20 ton hoogtoxisch afval en een verbruik van 50.000 liter zoet water. Bovendien zijn mijnbouwbedrijven zelden kampioen in respect voor de lokale bevolking.
Met een omzet van 500 miljard dollar en 250 miljoen werknemers is de toeristische sector een van de belangrijkste economische activiteiten op deze planeet. Heel vaak zijn de inkomsten ongelijk verdeeld en lijdt het milieu zwaar onder die massale volksverhuizingen. Welk alternatief biedt ‘duurzaam toerisme’ en hoe verzoen je de drie klassieke P’s van duurzame ontwikkeling (people, planet, profit) met de P van pleasure?
In tegenstelling tot vele van zijn buurlanden telt Senegal een zeer grote lokale visserijsector die een essentiële rol speelt in de lokale voedselzekerheid. Maar de tienduizenden vissers zijn met te veel en moeten de zee delen met buitenlandse concurrenten en Russische piraten, waardoor de visbestanden dramatisch dalen.
Gelukkig blijven de Senegalese regering en de vissersorganisaties niet bij de pakken zitten.
In 2007 riep de Britse minister van Internationale Samenwerking Hilary Benn consumenten op om Nederlandse bloemen geteeld in serres links te laten liggen en Keniaanse rozen te kopen.
Zijn argumenten: beter voor het milieu en goed voor de werkgelegenheid en de ontwikkelingskansen van het land. Maar klopt dat wel? Hoe duurzaam zijn geteelde bloemen uit het Zuiden en hoe kwalitatief zijn de werkomstandigheden? En waar staat fair trade in dit verhaal?
