TDC is een programma van Enabel, het Belgisch Ontwikkelingsagentschap.
Bananen zijn krom, maar de bananenhandel ook. Moordende concurrentie, sociale uitbuiting en weinig ecologische teeltwijzen zijn een oud zeer. Hoe staat het vandaag met de bruine plekken op het ‘groene goud’? En welke rol speelt fair trade in het hele verhaal?
China vertegenwoordigt bijna een kwart van de wereldbevolking en kende de laatste 20 jaar een jaarlijkse groei van rond de 10%. Het is vandaag dan ook de wereldmacht. De laatste jaren kent het land de opkomst van een middenklasse die qua koopgedrag nauw aansluit bij de Europese en Noord-Amerikaanse normen. De kentering uit zich zowel op cultureel als op economisch vlak.
Door het aanslepende conflict in Oost-Congo is de koffieteelt in de provincie Zuid-Kivu heel lang verwaarloosd, maar de laatste jaren is een nieuwe dynamiek ontstaan. Twee coöperaties SOPACDI en RAEK timmeren enthousiast aan de weg met de steun van ngo’s, fairtradeorganisaties en het Trade for Development Centre (TDC).
Het Afrika van de Grote Meren staat bekend om de voortreffelijke kwaliteit van zijn arabica en robusta. De regio wordt dan ook al meer dan een eeuw afgeschuimd door aankopers op zoek naar de beste koffiebessen. Het Trade for Development Centre (TDC) engageert zich om 5 van deze coöperaties in Oeganda, Rwanda en DRC te ondersteunen. Het wil van de Grote-Merenkoffie een ontwikkelingshefboom maken voor de kleine gemarginaliseerde producenten uit de regio.
“De klimaatverandering is niet eerlijk. Ontwikkelingslanden hebben het minst bijgedragen tot het probleem, maar worden het zwaarst getroffen door de gevolgen.” Om die vaststelling konden ook de onderhandelaars van het Kyotoprotocol niet heen en dus voorzagen zij in de mogelijkheid van koolstofkredieten voor het Zuiden. Ook de sector van eerlijke en duurzame handel tast vandaag de mogelijkheden af om producentenpartners via die weg de broodnodige middelen te bezorgen om de gevolgen van de klimaatverandering het hoofd te bieden.
Wilde planten groeien en bloeien in de vrije natuur, zonder tussenkomst van de mens. Toch zijn ze verrassend belangrijk voor onze economie. Heel wat planten, zaden en vruchten worden verzameld voor toepassingen in de geneeskunde, de cosmetica- of de voedingsindustrie. Sinds enkele jaren zijn ook op dit terrein stappen gezet naar eerlijke handelspraktijken en certificering, met als doel zowel de biodiversiteit van de planten als de sociale ontwikkeling van de gemeenschappen die ze plukken en verzamelen.
Flashback: 2009, de melkcrisis in Europa bereikt haar hoogtepunt. Boze Belgische boeren op de rand van het faillissement lozen miljoenen liters melk in een wei. De situatie vandaag is nauwelijks rooskleuriger. Boeren kunnen niet leven van hun job met een melkprijs van 30 cent terwijl de productiekosten rond de 40 cent bedragen. De boeren hier vragen ook een faire prijs, een eerlijke handel. Welke nieuwe Belgische en Europese initiatieven zijn sindsdien ontstaan? En hoe reageren de klassieke Belgische fairtradespelers vandaag op deze tendens?
Bijna 25 jaar na de val van de Muur en de drieste omschakeling naar een vrije markteconomie vinden producten van eerlijke handel langzaam hun weg naar Oost-Europese consumenten. Stap voor stap met beperkte middelen maar met veel enthousiasme timmert een steeds groter wordende groep activisten aan de weg.
De afgelopen decennia is palmolie gestaag opgeklommen tot de belangrijkste plantaardige olie wereldwijd. Deze evolutie heeft geleid tot grote ongerustheid bij artsen: sinds oktober 2013 raadt de Belgische Hoge Gezondheidsraad aan om het gebruik van palmolie te beperken wegens te veel verzadigde vetzuren. Minstens even groot is de ongerustheid bij ngo’s en milieu-activisten: om ruimte te maken voor palmolieplantages wordt al jarenlang aan een verschrikkelijk tempo tropisch bos gekapt. Is een duurzame teelt van het oranje goud mogelijk?
In 2000 berichtten de media uitgebreid over kinderarbeid en massale armoede op de cacaoplantages in West-Afrika. De publieke verontwaardiging was enorm. De chocolade-industrie beloofde daarop 100% eerlijk of duurzaam gecertificeerde cacao tegen 2020. Zal dit ook echt een stap vooruit betekenen voor de cacaoboeren?
